I CAN'T WAIT

Podjechaliśmy pod hotel, w którym zatrzymaliśmy się z Chrisem. Mój ukochany siedział na ławce koło wejścia. Wciąż był ubrany w strój wampira, ale ramiona otoczył ciepłą kurtką. Thomas wyłączył silnik, odpiął pasy i otworzył drzwi. 

- Wychodzimy! 

Popatrzyłam na niego zdziwiona. Nie miałam pojęcia co zamierzał.

- No co tak patrzysz? Na miejscu twojego chłopaka chciałbym poznać obcego, który podwiózł jego dziewczynę.

- Słusznie..

Chris wstał i podszedł do samochodu.

- Nareszcie jesteś. - mówiąc to zdjął kurtkę i owinął mnie szczelnie- Nawet nie wiesz jak się bałem.

- Nic mi nie jest. Dzięki niemu- wskazałam na Thomasa- Chris poznaj mojego znajomego...

- Thomas. Miło mi- wyciągnął rękę na powitanie.

- Chris. Mi również. Bardzo ci dziękuję, że odstawiłeś ją bezpiecznie.

- Ależ cała przyjemność po mojej stronie! 

- To jak idziemy na górę? Thomas, może masz ochotę na coś mocniejszego? Zapraszam- powiedział Chris.

- Wielkie dzięki, ale muszę wracać do domu.

- W porządku. Innym razem.- mówiąc to kochany podał rękę Tomiemu, odwrócił się i ruszył w stronę drzwi- Andy, idziesz?

- Tak, tak. Daj mi minutkę, tylko się pożegnam.

- Ok. Poczekam w recepcji.

- Sympatyczny ten twój Chris. Nie stłukł mnie na kwaśne jabłko..

- Czemu miałby to zrobić?

- Spędziłem dziś z tobą więcej czasu niż on, a prawie się nie znamy.

Zastanowiłam się nad tym co powiedział. Zdecydowanie miał rację.

- Zgadzam się, dlatego muszę iść. Bardzo, naprawdę bardzo dziękuję ci za wszystko.

- Nie ma za co. Naprawdę. 

Przytuliłam Tommy'ego i ruszyłam do drzwi, po chwili jednak obróciłam się na pięcie.

- Herbata!

- Co?

- Jestem ci winna za herbatę.

Roześmiał się.

- Spokojnie.. tym razem na koszt firmy.

- Dziękuję.

- Tylko nie myśl sobie, że tak będzie zawsze. Tylko pierwsza filiżanka gratis!- uśmiechnął się serdecznie.

- Tak jest! Przyjęłam. 

- Wpadnij do mnie jeszcze.. jak kiedyś będziesz w Londynie.

- Masz to jak w banku!- pomachałam i weszłam do lobby.

 

W hotelu było zupełnie pusto. Nic dziwnego skoro było po czwartej rano. Chris siedział w fotelu. Gdy mnie zobaczył wstał, chwycił moją rękę i poprowadził do windy. W drodze na górę milczeliśmy. Nie odezwał się do mnie też, gdy już byliśmy w pokoju. Podszedł tylko do barku, wyciągnął butelkę dobrej Whisky i usiadł na kanapie. Stałam przy drzwiach jak osłupiała. W końcu przerwałam tę męczącą ciszę.

- Możesz mi powiedzieć co się stało?

- Ja? Ja przez cały czas czekam, aż ty mi to powiesz..

- Niby co?

- Co się stało na imprezie.

- Już ci mówiłam co się stało.

- A tak naprawdę? 

Spojrzałam na niego zdezorientowana. Westchnął, wstał, podszedł do mnie, chwycił moje dłonie i zaprowadził mnie na kanapę.

- Nie jestem głupi. Rozmawiałem z mamą. Widziała jak przerażona wybiegłaś z imprezy. O tym jakoś mi nie wspomniałaś..

- Jest Halloween. Nie dziw się, że się bałam...

- Daj spokój. Powiedz o co chodzi, co się stało, tam na górze?

Schowałam głowę w dłoniach i zaczęłam mówić. Mówiłam o tym cholernym labiryncie, pocałunku, rozmowie z Zaynem i o tym, że nie chciał mi zrobić krzywdy. Kiedy skończyłam podniosłam głowę i spojrzałam na Chrisa. Patrzył w przestrzeń, jego twarz przybrała skupiony wyraz, wyglądał jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. Minęła dłuższa chwila, w końcu jednak zamrugał nerwowo i spojrzał mi prosto w oczy.

- Mam tego dość, Andy.

- Czego?

- Tego, że nie ważne jakbym się starał, on zawsze znajdzie sposób, żeby się z tobą spotkać. Oczywiście, nie jest to dla mnie problemem, ale tylko doputy, dopóki on nie posuwa się dalej niż mu wolno.

- Ja..

- Poczekaj. Muszę to teraz powiedzieć, bo potem się nie odważę- nalał sobie jeszcze whisky, wypił aż do dna- Nie mogę czekać.

- Czekać?

- Aż on mi cię zabierze... Zrozum nie chcę dla ciebie źle i nie chcę wywierać na tobie presji.

- Więc tego nie rób- czułam, że łzy ciekną mi po policzkach, otarłam je rękawem.

- Ale..- Chris też był blisko płaczu, widziałam to w jego oczach- Proszę..Wyjdź za mnie pod koniec tego miesiąca. Wtedy będziesz tylko moja i on nie będzie mógł się do ciebie zbliżać. Nie chciałem, żeby do tego doszło, naprawdę, ale jesteś dla mnie najważniejsza i nie mogę cię stracić... Co ty na to?- spojrzał na mnie z nadzieją.

- Ja...