WOULD YOU CHOOSE ME?

Przez moją głowę przelatywały tysiące myśli. Miałam osiemnaście lat, a mój ukochany kazał mi wybierać drogę, którą miałam kroczyć do końca życia. Raz złożonej przysięgi nie można złamać, a już na pewno nie tak ważnej jak przysięga miłości. Zastanawiałam się, jak zmieni się moje życie jeśli dojdzie do tego ślubu. Wyobrażam sobie mnie za dziesięć lat, spacerującą po parku z trójką małych dzieci. Wszystkie są roześmiane, rumiane i podobne do Chrisa, a jego przy mnie nie ma. Pracuje na utrzymanie naszego domu na przedmieściach. Takiego jak w tych wszystkich katalogach, białego, z ogródkiem, małym oczkiem wodnym i placem zabaw dla dzieci. Wyobrażam sobie jak co dzień czekam na niego z obiadem, w końcu wraca, całuje mnie w czoło, nadbiegają moi synowie, wracający z treningu, a córka z lekcji baletu. Wyobrażam sobie jak wychodzą na pierwszą randkę, jak dostają pierwszego kosza, w końcu jak wychodzą za mąż. Moja maleńka, do niedawna, córka, stojąca przy ołtarzu w białej sukni do ziemi, patrzy z czułością w oczy swego przyszłego męża, mówi mu "tak", wychodzą z kościoła, a ja stoję wtulona w ramię Chrisa i nie mogę uwierzyć, że moje maleństwo odchodzi z gniazda. Łzy spływają mi po policzkach, modlę się do Boga, aby ją prowadził, aby czerpała z tego, jak ją wychowałam. Potem widzę ich w szpitalu, całą trójkę, po kolei, biorących w ręce swoje dzieci, płaczących ze szczęścia, dumnych. Podchodzą do mnie z kruszynkami na rękach, pokazują palcem i szepczą "babcia". Biorę na ręce moje wnuki i od pierwszego dotyku wiem, że są moim największym cudem. Chris tuli mnie, całuje w czoło, prowadzi za rękę do domu po niedzielnym obiedzie u dzieci. W końcu któreś z nas ciężko choruje, przychodzi ten czas- umiera, a drugie nie może znaleźć sobie miejsca, tęskni, ale rozumie, jest szczęśliwe, że obietnica trwała "dopóki śmierć nas nie rozłączy". 

- Dopóki śmierć nas nie rozłączy...- szepnęłam po cichu, wciąż zamyślona.

- Słucham?- Chris wyrwał mnie z natłoku myśli.

Zakaszlałam.

- Czy będziemy w stanie... być ze sobą, póki śmierć nas nie rozłączy?- zapytałam, tłumiąc szloch.

Popatrzył na mnie zaskoczony, później się zamyślił.

- Chris... odpowiedz na pytanie.

Milczał dłuższą chwilę, w końcu przytulił mnie i szepnął do ucha.

- Do końca życia i jeden dzień dłużej...

Rozpłakałam się, wtuliłam głowę w jego ramię, szepnęłam, że się zgadzam. Rozradowany, powiedział, że musi iść oznajmić to rodzicom. Oni zajmą się przygotowaniem wszystkiego.

- A twoi rodzicie? Chcesz, żebyśmy do nich pojechali?- zapytał.

- Nie... ja.. muszę im to powiedzieć sama, rozumiesz? Pojadę jeszcze dzisiaj.

- Tak. Rozumiem...- ucałował mnie w czoło- W takim razie do zobaczenia jutro.

Przytulił mnie mocno i wybiegł z pokoju. Odetchnęłam głęboko. Właśnie przed chwilą podjęłam najtrudniejszą decyzję mojego życia i nie wiem jak się z tym upora moja rodzina, jak się z tym upora Angie, jak się z tym upora... Zayn. Rozpłakałam się, gdy wspomniałam jego imię. 

- Muszę zapomnieć- szepnęłam sama do siebie.

Wieczorem siedziałam w moim salonie i wpatrywałam się w twarze rodziców. Przez całą drogę do domu myślałam jak im to powiedzieć. Teraz siedzieli i wpatrywali się we mnie z nadzieją, że zaraz powiem im, że to żart. W końcu, gdy nie ujrzeli żadnej reakcji z mojej strony, odezwała się mama.

- Kochanie, czy ty... jesteś... w ciąży?

- Co? Nie! Oczywiście, że nie. Skąd taki pomysł?

- Nie wiem.. pospieszyliście się, chcę znać powód.

- Tak wyszło mamo. Jeśli się kogoś kocha, to nie chcę się czekać dłużej.

- Jesteś pewna?- odezwał się w końcu mój tata.

- Powiem tak... w tym momencie nie jestem niczego równie pewna, co miłości Chrisa.

Spojrzeli na siebie porozumiewawczo, uścisnęli mnie mocno i powiedzieli, że życzą nam jak najlepiej.

Byłam im bardzo wdzięczna za wyrozumiałość, dziękowałam, za to, że mnie tak bardzo kochają.

Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Cameron poszła otworzyć.

- Andy, to do ciebie!

- Pewnie Chris wrócił wcześniej- powiedziałam rodzicom i dodałam- zaraz wracam.

Jednak w drzwiach nie stał mój narzeczony, ale Zayn. Oddychał głęboko, jakby był strasznie zmęczony, miał rozczochrane włosy i podpuchnięte od płaczu oczy. Moje serce ścisnął ból.

" On wie", pomyślałam.

- To ja was zostawię- szepnęła Cameron i zamknęła za sobą drzwi. Chwyciłam Zayna za rękę i poprowadziłam na ławkę na werandzie, on jednak wyszarpnął dłoń.

- Nie rób tego- powiedział słabym głosem.

- Czego?

- Nie udawaj, że ci na mnie zależy, że się troszczysz...

- Zayn..- nagle wyczułam silną woń spirytusu- Jesteś pijany.

- Przepraszam...

- W porządku, przecież to tylko alkohol...

- Nie za to.. Za wszystko inne, za co mnie tak nienawidzisz!- podniósł głos.

Łzy napłynęły mi do oczu, adrenalina buzowała we mnie, również zaczęłam krzyczeć.

- O czym ty mówisz, do jasnej cholery?! Ja cię nienawidzę?! Za co?!

- Też chciałbym wiedzieć. Ja cię tak bardzo, bardzo, tak cholernie mocno kocham, a ty wychodzisz za innego. Musisz mnie nienawidzić.

Mówiąc to skrył twarz w dłoniach. Serce biło mi szybko, nie zdawałam sobie sprawy z tego co robię. Głaskałam go uspokajająco po plecach, czułam jego ciepło, zapach skóry, dreszcze, które co jakiś czas wstrząsały jego ciałem.

- Nie Zayn, nie nienawidzę cię.

Podniósł głowę, płakał.

- Wiesz- kontynuowałam- nienawiść jest tak mocnym uczuciem jak miłość, więc nie mogą spotkać się w jednym człowieku, bo by po prostu zwariował. Można nienawidzić z miłości, albo kochać nienawiść, ale nie można równocześnie kochać i nienawidzić. Więc jeśli kogoś kochasz, nie możesz go nienawidzić. Ja nie mogę cię nienawidzić, Zayn.

Spojrzał na mnie z wyrzutem, ponownie schował twarz w dłoniach, jednak zaraz uniósł ją podekscytowany, gdy tylko dotarło do niego co powiedziałam. Szepnął:

- O Boże..Ty mnie kochasz...- odwróciłam głowę, otarłam łzy- Skoro mnie kochasz, dlaczego wychodzisz za innego?!

- Bo ktoś cholernie głupi dał ludziom wolną wolę, żeby mogli dokonywać wyborów. Nie wiem czemu to zrobił, bo tylko wszystko utrudnił. Ale tak jest. I to jest mój wybór.

- Wybierasz jedno uczucie, a co z drugim?

- Nie wiem...

- Jak to nie wiesz?

- Gdybym wiedziała nie byłoby mi tak ciężko! Dokonałam wyboru, nie zmienię tego.

- Ale... powiedz mi tylko... czy gdybyś mogła jeszcze raz dokonać wyboru, wybrałabyś mnie?

Wstałam podeszłam do drzwi, już chciałam wchodzić, gdy złapał mnie za rękę.

- Wybrałabyś?

Uśmiechnęłam się blado.

- Wybrałabym właściwie...