ROZDZIAŁ 10

CZYLI O TYM JAK UCIEKŁAM BEZ SŁOWA...

- Jak mnie kochasz?- zapytałam, a całym moim ciałem wstrząsnął nieprzyjemny dreszcz.

- A jak można kochać?- odpowiedział cicho i spojrzał na mnie niepewnie.

- Nie wiem... To ja ciebie pytam.

- Po prostu cię kocham. Zresztą od samego początku. Odkąd poznałem cię w tamtym cholernym pociągu. A nawet wcześniej zwróciłem na ciebie uwagę. Jeszcze jak stałaś na peronie tego przeklętego dwunastego stycznia. Pamiętam, było cholernie zimno, a ja zamiast iść po ciepłą herbatę, przyglądałem się dziewczynie z ogromnym szkicownikiem, wystającym z torby. Nawet nie wiesz jak się ucieszyłem, że ci paparazzi tam stali. Gdyby nie oni nasze drogi nigdy by się nie zeszły...

W milczeniu wpatrywałam się w jego przerażone oczy. Tak bardzo chciałam mu powiedzieć, że też coś do niego czuję, że to się obudziło już parę tygodni temu, że to z tego powodu nie jestem już z Benem. Ale nie mogło przejść mi to przez gardło. Zastanawiałam się bowiem, czy nie czuję czegoś silniejszego w stosunku do Adama.

- Proszę, powiedz coś...- jego głos drżał, bałam się, że zacznie płakać.

- Muszę...muszę dać sobie trochę czasu...

- Czasu?

- Żeby sobie to wszystko poukładać..

- Rozumiem. Ile to potrwa?

- Tyle, ile będzie trzeba. Przepraszam...

Odwróciłam się i odeszłam. Gdy znalazłam się w miejscu, gdzie nie mógł mnie już zobaczyć, zaczęłam biec. Nie wiem dlaczego, ani dokąd. Po prostu biegłam przed siebie.

Autobus podskakiwał na wybojach, co jeszcze bardziej wzmagało moje, i tak już nadmierne, mdłości. Siedziałam z tyłu przepełnionego pojazdu, przypominającego wielką, starą puszkę. 

Na jednym z przystanków, do autobusu wszedł chłopak, około lat dwudziestu. Miał na sobie zieloną kurtkę i blond grzywkę zaczesaną do tyłu. Przecisnął się między siedzeniami i stanął tuż nad moją głową. 

- Wolne?

- Hmm?- dopiero po chwili zdałam sobie sprawę o co pyta- T-tak..proszę.- przesunęłam się na siedzenie przy oknie i chwyciłam do kieszeni kurtki, żeby wyciągnąć odtwarzacz MP3. Jednak nie zdążyłam. Chłopak zwrócił się w moją stronę.

- Znamy się skądś?- zapytał kokieteryjnie i mrugnął okiem.

"O rany", pomyślałam.

- Wątpię- chciałam zakończyć tę rozmowę, jeszcze zanim na dobre się zaczęła, ale współpasażer nie wyczuł moich intencji.

- To dziwne. Zdawało mi się, że tak śliczną dziewczynę zapamiętałbym bez problemu.

Przewróciłam oczami.

- Zawsze tak podrywasz niewinne dziewczyny?

- Tylko te warte podrywu...

- Rany!- przerwałam mu- Wiesz, że jak zaraz nie przestaniesz to będzie to wyglądać mniej więcej tak: pogadamy sobie dłuższą chwilkę, wymienimy delikatne uszczypliwości, no wiesz.. zwykły flirt. Potem ja się zakocham, a przynajmniej tak pomyślę, bo potem znów pojawisz się ty, nie wiadomo skąd, ani po co. I okaże się, że jesteś lekarzem, że jesteś słodki, troskliwy i że cholernie seksownie wyglądasz w garniaku i w tobie też się zakocham. A potem ktoś się komuś oświadczy, ba! nawet nie oświadczy, tylko raczej ogłosi zaręczyny, a ja przerażona ucieknę do rodziców, bo nie będę miała zielonego pojęcia co ze sobą zrobić. Nie wiem jak ty, ale ja podziękuję za taki scenariusz!

Patrzył na mnie z szeroko otwartymi oczami. Był kompletnie oszołomiony. Na szczęście autobus zatrzymał się na moim przystanku.

- To cześć!- powiedziałam do chłopaka- I następnym razem zastanów się zanim zagadasz do dziewczyny, bo nigdy nie wiadomo czy nie skomplikujesz jej życia.

Chwyciłam torbę i wyszłam z autobusu. Była już połowa lutego. Śnieg powoli topniał, a trawa przed moim domem zdawała się już być w pełni zielona. Westchnęłam, głęboko oczarowana spokojem tego miejsca i poczuciem bezpieczeństwa, które znikąd mnie ogarnęło. 

"Nie ma to jak w domu", pomyślałam szczęśliwa.

Zamknęłam cicho drzwi, odwiesiłam kurtkę na wieszak i ruszyłam w stronę kuchni. Mama krzątała się przy robieniu obiadu, wszędzie bowiem unosił się zapach jej ulubionej zupy ogórkowej i świeżych bułek. Bliźniaczki siedziały przy stole i odrabiały lekcje. Zdawały się mnie nie zauważać.

Odchrząknęłam głośno. Naraz obie zerwały się z krzeseł i rzuciły mi na szyję.

- Rany, rany, rany! Chodzisz z Louisem Tomlinsonem! Gdzie on jest? Gdzie jest Lou?!- przekrzykiwały się nawzajem. 

- Louisa ze mną nie ma. Zrobiliśmy sobie krótką przerwę.

Naraz usłyszałam jęk zawodu i zainteresowane mną dotąd siostry, wróciły zrezygnowane do odrabiania matematyki.

- Cześć córeczko- mama podeszła i ucałowała mnie w policzek- Coś się stało? Coś nie tak w szkole?

- Nie, nie. W szkole ok. Po prostu się stęskniłam.

- Na pewno wszystko w porządku? 

- Tak. Jeśli sobie z tym nie poradzę, to wtedy się zgłoszę po złotą radę, ok?

- Ok- mama uśmiechnęła się zadowolona i wróciła do gotowania zupy- A i pamiętaj, że dzisiaj mecz, Ben przychodzi.

- Co? Nadal przychodzi?

- Mimo waszego zerwania nadal jest przyjacielem rodziny i twoim przyjacielem...

Mama miała rację. Ben zawsze był przy mnie, był najbliższą mi osobą. Chyba zdążyłam o tym zapomnieć. 

- O której przyjdzie Benny?

- Za pół godziny.

- To ja skoczę się przebrać!- chwyciłam torbę i pognałam do mojego pokoju. Gdy znalazłam się w środku owiał mnie zapach drewnianych sztalug, farb i płótna. 

"Tak", pomyślałam ponownie," Nie ma to jak w domu".